سیر گرایش به واقعی گرایی در نقاشی ایران از آغاز سده ی سیزدهم هجری تا امروز، عنوان پروژه عملی: در سکوت حرم

این پژوهش سعی دارد با تعریف دقیقی از واقعگرایی، مصداق های واقعگرایانه در نقاشی ایرانی را بویژه از قاجار تا امروز بررسی کند. بررسی مصادیق یافت شده در سده ی سیزده هجری، حکایت از افزایش گرایش به واقعگرایی در نقاشان ایران در آن دوره دارد. ، سیر این گرایش با ظهور صنیع الملک و ملک الشعرا و سایر نقاشان در بار ناصرالدین شاه به صورتی جدی تر مورد تجربه قرار گرفت و مرحله به مرحله پیش رفت، آشنایی با میثاق های نقاشی واقعگرایانه ی اروپا، خواست جامعه ی ایرانی در قبال واقعگرایی را سرعت بخشید. با کمال الملک و شاگردان او واقعگرایی در ایران رشد کرد و با تاسیس مراکز دانشگاهی هنر و با تاثیر پذیری از شیوه های نقاشی مدرن غربی گرایش به واقعگرایی در ایران رو به افول نهاد. آنچه که با عنوان رئالیسم توسط نقاشان نوگرای ایران مورد بی مهری قرار گرفت، در واقع نوعی ناتوررالیسم بود که رئالیسم آگاه نیز به آن انتقاد داشت. بر همین اساس واقعگرایی در ایران تا امروز ادامه یافت.